تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
11- خوشبويى
گل هر چه زيبا باشد، هر انسان خوش سليقه و با ظرافت تا چشمش به گل زيبا مى افتد از بوى آن مى پرسد. بدون ترديد، تاءثير زيبايى گل همراه با بوى خوش آن ، در روح افزايى و نشاط آفرينى چندين برابر است زن در فرهنگ دينى ، گل زندگى است ، و اگر چه هميشه بايد عطر معنويات آرام بخش ، مشام جان آدمى ، باشد اما خوشبويى ظاهر وظيفه اى است كه پيروان پيامبران خدا بايد بيشتر به آن توجه كنند.در روايتى كه امام رضا عليه السلام عطر - معطر كردن - را از سنتهاى پيامبران معرفى مى كند(46).در روايت ديگر، امام صادق از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل مى كند كه آن حضرت مى فرمايد: تنها بهره من از دنياى شما، زنان و بوى خوش (47) است وظيفه زن در اين زمينه حساستر و ظريفتر است تا آنجا كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله خوشبو بودن زن را از حقوقى شمرده كه مرد بر عهده زن دارد، به روايتى كه در اين زمينه بنگريد:امام صادق عليه السلام مى فرمايد: زنى نزد پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمد و پرسيد: اى رسول خدا صلى الله عليه و آله حق مرد بر زن چيست ؟
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: بيشتر از آن است - يعنى آنقدر زياد است كه وقت براى گفتن تمام آنها نيست - آن زن اظهار داشت : برخى از آن ها را برايم بازگو كن . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: زن بدون اجازه شوهر حق گرفتن روزه مستحبى و خارج شدن از خانه را ندارد، و بر عهده زن است كه خوشبوترين عطرها را براى شوهرش استعمال كند و زيباترين لباسهايش را بپوشد و خود را به بهترين وجه زينت كند و بيارايد و هر صبحگاه و شامگاه خويش را بر همسرش عرضه كند و حقوق مرد بر زن بيشتر از آن است كه گفتم (48).
در روايت ديگرى امام صادق عليه السلام خوشبويى زن را از صفات خوب زنان معرفى مى كند(49).بوى خوش زن منحصرا بايد براى شوهرش باشد؛يعنى عطرها و خوشبو كننده هايى كه زن به عنوان آراستن و ايفاى وظيفه در برابر شوهر و براى ايجاد جذابيت و تسكين روح و روان او به كار مى برد هيچگاه - به اين منظور و با اين اهداف - نبايد براى غير شوهر به كار گرفته شود، همان گونه كه اگر زنى تنها براى شوهرش خوشبو باشد يكى از صفات بهترين زنان را داراست و مورد رحمت پروردگار قرار مى گيرد. در مقابل نيز، زنى كه اين خوشبويى را براى بيگانگان و نامحرمان به كار مى برد از رحمت پروردگار دور است . به روايتى در اين زمينه توجه كنيد:
رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد: زنى كه خود را خوشبو كند و از منزل خود خارج شود، به چنين زنى لعنت مى شود - از رحمت خدا دور مى گردد - تا هر زمان كه به منزلش بازگردد (50).اسلام عزيز براى پاك نگهداشتن جسم و جان آدمى برنامه هاى متنوعى دارد و هيچگاه به پيروانش اجازه نمى دهد كه هرگونه كه دلشان خواست در دنيا زندگى كنند. دستورهاى حساب شده و برنامه هاى دقيق اسلام آن چنان است كه حتى براى خوشبو بودن زن براى همسرش ، داراى طرح و دستورالعمل است و هر كس از به كار بستن دستور دينى سرپيچى كند بايد تنبيه شود. زشتى خوشبو كردن زن براى غير شوهر و تاءثير منفى معنوى آن در وجود زن تا آنجاست كه امام صادق عليه السلام مى فرمايد: از چنين زنى خداوند نماز نمى پذيرد تا اينكه به خاطر اين كارش - استعمال مواد خوشبو براى غير شوهر - غسل كند، همان گونه كه به هنگام ناپاكى - جنابت - غسل مى كند(51) و بر اين اساس ، فقهاى بزرگ شيعه در رساله هاى عمليه در بيان برخى از غسلهاى مستحبى در اسلام غسل زنى را كه براى غير شوهر خود را خوشبو كرده است نيز يادآور شده اند.
شوهر به عنوان صاحب شرعى و قانونى اين گل خوشبو نبايد به همسرش چنين اجازه اى دهد، كه او خود را براى غير شوهر و خارج از محيط منزل خوشبو كند. خطرناكتر از اين مورد، جايى است كه شوهر به اين آراستن و خوشبو كردن همسرش براى غير خود راضى و خرسند باشد. چنين مردى با اين اقدام شيطانى و نابخردانه خويش ، زندگى مشترك را كه بايد به صورت اختصاصى ، بهشت تسكين و آرامش زن و شوهر باشد به جهنمى سوزان و پر از اضطراب و ويرانگر تبديل مى كند كه آتش برخاسته از آن قبل از هر كس ، دامنگير خود اوست و دود آن نيز به چشم خودش مى رود.به روايت جالبى در اين مورد توجه كنيد:رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد: هر مردى كه همسرش با زينت و خودآرايى از منزلش خارج مى شود ديوث است و هر كس چنين مردى را ديوث بنامد گناه نكرده است و اگر مردى راضى باشد كه زنش با زينت و خوشبو از منزلش خارج شود با هر گامى كه آن زن برمى دارد خانه اى در آتش - جهنم - براى آن مرد ساخته مى شود(52).در روايت ديگرى رسول خدا صلى الله عليه و آله در توضيح معناى ديوث مى فرمايد: ديوث مردى است كه همسرش زناكار است و او نيز بر اين موضوع آگاه است (53) در روايت ديگر امام باقر عليه السلام مى فرمايد: خداوند نماز سه گروه را نمى پذيرد؛ يكى از آنها ديوث است ، و آن مردى است كه شاهد ناپاكى و آلودگى جنسى همسرش است (54).با توجه به اين دو روايت معلوم شد كه ديوث ، مرد بى غيرتى است كه احساس مسؤ وليت دينى و اخلاقى و تربيتى در برابر همسرش ندارد. البته گاهى اين بى غيرتى در اوج است كه حتى به ناپاكى جنسى همسرش بى اعتناست و گاهى در اين مرز است كه خوشبويى و آرايش همسرش براى نامحرم و خارج از محيط خانه براى او مهم نيست ، بلكه بدان راضى و خرسند است . در هر حال نتيجه اعمال چنين مردى جز سست كردن بنياد مقدس زندگى و ناآرام ساختن فضاى آن چيزى نيست .
نظرات شما عزیزان:
