آیات متعدّدی از قرآن شریف، یأس از رحمت خدا را جزو گناهان کبیره محسوب داشته و کار چنین افرادی را مذموم به حساب آورده است.

آن جایی که حضرت یعقوب، فرزندان خود را به جستجوی یوسف و برادر یوسف روانه می سازد، این گونه می گوید:

«یبَنِی اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِن یوسُفَ وَ أَخِیهِ وَ لَاتَایسُوا مِن رَّوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَایایسُ مِن رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الکفِرُونَ؛ [1] ای فرزندانم، دنبالِ یافتن یوسف و برادرش بروید و از رحمت خداوند ناامید نشوید؛ همانا تنها افراد کافرند که از رحمت پروردگار ناامیدند».

در جای دیگر می فرماید:

«وَ مَن یقْنَطُ مِن رَّحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ؛ [2] فقط گروه گمراهانند که از رحمت خداوند مأیوس می باشند. »

«. . . وَانْ عُدْتُمْ عُدْنا. . . » «8»

توانایی، دو معنا دارد:

1- اگر شما راه بازگشت از گناه را در پیش گیرید، ما هم عذاب را از شما برمی داریم.

2- اگر شما راه طغیان و گردنکشی را بپیمایید و به راهی که خداوند آن را نمی پسندد بروید، ما هم عذاب را متوجّه شما می گردانیم. [3] که جمله ی:

جرعه ای از زلال قرآن، ج 1، ص: 36

«. . . وَ جَعَلْنا جَهَنَّمَ لِلْکفِرِینَ حَصیرًا»[4]

مؤید این موضوع می باشد؛ زیرا در این وقت است که افراد کافر بر اثر اعمال ناشایست خود، جهنّمی سوزان و زندانی تنگ و محصور برای خود تعبیه نموده و به مفاد آیۀشریفۀ«کلُّ امْرِی بِمَا کسَبَ رَهِینٌ»[5] هر کسی در گرو اعمالی است که انجام داده است و شخص کافر، عملی که مرضی خدا باشد، انجام نمی دهد و با کارهای ناپسند خود، خویش را در آتش جهنّم، محصور می گرداند. [6]

پی نوشت