چرا فکر می کنیم در جایی که قرار داریم, بهترین جای دنیاست یا آن چه داریم, کافی ست و دیگر نیازی به تلاش بیشتر نداریم یا آن چه که می دانیم, می تواند ما را به سرمنزل مقصود برساند

چرا فکر می کنیم در جایی که قرار داریم، بهترین جای دنیاست یا آن چه داریم، کافی ست و دیگر نیازی به تلاش بیشتر نداریم یا آن چه که می دانیم، می تواند ما را به سرمنزل مقصود برساند.

یک اصل مهم در پیشرفت و توسعه می گوید: «هر زمانی که برچسب بهترین یا کافی ست را بر خود بزنیم، همان لحظه سیر نزولی نمودار رشد ما آغاز می شود.»

مفهوم این اصال به هیچ وجه طمع کاری و قانع نبودن و زیاده خواهی نیست، بلکه زیاد خواستن است. زیاد از درگاه باری تعالی تقاضا کردن است. از دریای بیکران پروردگار خواستن برای استفاده درست، رشد، تکامل و فرار از نیازمندی و فقر. پس لازم است هنوز هم اصولی را جهت تغییر تمرین کنیم.

۱- مهم ترین رقیب ما فقط خودمان هستیم.

انسان های بزرگ، وارسته، موفق و اثرگذار کسانی هستند که هموراه در حال رقابت هستند. البته رقابت از شکلی دیگر و آن هم رقابت با خود است. بله، رقابت با خود، چون در این نوع رقابت هیچ انرژی، زمان و برنامه ای صرف تخریب یا از میدان به در کردن رقیب نمی شود، بلکه همواره برنامه ریزی می شود تا از این رقیب سبقت گرفته شود و نسبت به دیروز او در جایگاه بهتری قرار بگیریم.

کمی تامل ما را به نتیجه خوبی می رساند، واقعا اگر در طول عمرمان رقابت کنیم و هر روز و هر لحظه از خودمان کمی بهتر شویم، ده سال آینده چه کسی خواهیم بود؟