به علاوه، شاید به قیامت از آن جهت «یوم التغابن» می‌گویند که هریک از خلایق بر مقدار حظ و بهره خود حسرت می‌خورد و می‌بیند دنیا او را مغبون کرده است. کافر می‌گوید: چرا مسلمان نشدم که به بهشت روم و مومن می‌گوید چرا بندگی بیشتر نکردم تا درجات بالاتر و بهتری داشته باشم. پس غبن کافر به سبب ترک ایمان است و غبن مومن به سبب تقصیر بندگی و احسان. ‌

از دیگر نامهای قیامت «بوم الحسره» است: «و انذرهم یوم الحسره اذ قضی الامر و هم فی غفله و هم لایومنون؛ آنان را از روز حسرت، که کار به پایان آمده و آنان همچنان در حال غفلت و بی ایمانی اند، بترسان»(مریم: 39). یوم الحسره یعنی روزی که خطاکاران بعد از آنکه نامه اعمال و کرده های دنیایی خود را می‌بینند حسرت و افسوسی دردآور آنها را فرا می‌گیرد و سرمایه های خود را بر باد رفته می‌بینند از اینکه به عمر و فرصتهای خود کالاهایی فناپذیر و آنی خریده اند که هیچ به کار آنها نمی آید. قرآن کریم می‌فرماید: «کذلک یریهم الله اعمالهم حسرات علیهم و ما هم بخارجین من النار؛ خداوند این چنین اعمال آنها را به صورت حسرت زایی به آنان نشان می‌دهد و هرگز از آتش خارج نخواهند شد»(بقره: 167). ‌

حضرت علی(ع) می‌فرماید: «ان اعظم الحسرات یوم القیامه حسره رجل کسب مالافی غیر طاعه الله فورثه رجل فانفقه فی طاعه الله سبحانه فدخل به الجنه و دخل الاول به النار؛ بزرگترین حسرتها در روز قیامت حسرت خوردن شخصی است که مالی را به گناه گرد آورد و آن را شخصی دیگر به ارث برد و در راه اطاعت خدای سبحان مصرف کرد و با آن وارد بهشت شد و گردآورنده اولی وارد جهنم گردید». در بیان دیگری فرمودند: «همانا زیانکارترین مردم در معاملات و ناامیدترین مردم در تلاش کسی است که خویشتن را در راه گردآوری مال خسته و فرسوده کرد.