ریان جانسون، کارگردان آمریکایی که به تازگی هم فیلم «چاقوکشی» (Knives Out) را ساخته، درباره‌ی نکته‌ی جالبی در فیلم خود و به طور کلی صنعت سینما صحبت کرده که می‌تواند به مخاطبان سینما کمک کند آدم بد‌های داستان را در هر فیلمی تشخیص دهند. ماجرا از این قرار است که در فیلم‌های هالیوودی هرگز محصولات اپل را در دستان آدم بد‌های داستان نمی‌بینیم. شرکت اپل تنها به یک شرط اجازه‌ی استفاده از محصولاتش را به کارگردان‌ها در فیلم هایشان می‌دهد، اینکه فقط آدم خوب‌های فیلم از آن‌ها استفاده کنند.

عمده‌ی گجت‌هایی که از آن‌ها در فیلم‌های هالیوودی استفاده می‌شود متعلق به برند اپل هستند. از سال ۲۰۱۲، آیفون و دیگر محصولات شرکت اپل را فقط در جبهه‌ی خیر داستان‌ها نشان می‌دهند.

۲- فیلم‌های سه بعدی در گذشته سرگیجه آورتر از حالا بودند

امروزه، سازندگان فیلم‌های سه بعدی دیگر از افکتی که این توهم را به وجود آورد که چیزی در حال پرواز به سمت شما است استفاده نمی‌کنند. نکته این است مغز ما متوجه نمی‌شود تصاویری که می‌بینیم خیالی و نه واقعی هستند. به همین دلیل چشم‌های ما هم سعی می‌کنند به گونه‌ای عکس العمل نشان دهند که گویی یک جسم واقعی در حال نزدیک شدن به ما است. اما در نهایت تنها اتفاقی که می‌افتد این است که مغز ماهیچه‌های چشم را منقبض می‌کند، مسأله‌ای که به سرگیجه، سردرد و حالت تهوع می‌انجامد.

به همین دلیل، این روز‌ها سازندگان جلوه‌های ویژه‌ی تصویری سعی می‌کنند فیلم‌ها را به گونه‌ای بسازند که اجسام سه بعدی با سرعت بسیار زیادی فقط عبور کنند و مغز فرصت تمرکز بر آن‌ها را پیدا نکند، یا از ذرات کوچکی (مثل گرد و غبار، خاکستر یا برف) استفاده می‌کنند که مغز آن‌ها را چیز بی اهمیتی قلمداد می‌کند و روی آن‌ها تمرکز نمی‌کند.

۳- کودکانی که در فیلم‌های ترسناک بازی می‌کنند اغلب موضوع فیلم را نمی‌دانند

در اغلب موارد، کودکانی که از آن‌ها در فیلم‌های ژانر وحشت استفاده می‌شود، اصلاً نمی‌دانند که در یک فیلم ترسناک بازی می‌کنند. کار فیلمبرداری به ندرت طبق ترتیب زمانی داستان انجام می‌شود و برای یک کودک بسیار سخت است که بتواند یک تصویر جامع از آنچه که در فیلم رخ می‌دهد پیدا کند. هیچ چیز ترسناکی هم در صحنه‌ی فیلمبرداری وجود ندارد، چون موسیقی و صدا‌ها در مرحله‌ی پس تولید اضافه می‌شوند و همه‌ی آن لباس ها، ماسک ها، آدمک‌ها و دیگر چیز‌ها در زندگی واقعی خنده دار به نظر می‌رسند نه ترسناک.

در مورد صحنه‌هایی هم که کودکان باید با خون یا چیز واقعاً ترسناکی سر و کار پیدا کنند، همه چیز طوری ترتیب داده می‌شود که برای کودک مثل یک بازی به نظر برسد. مثلاً دنی لوید، پسربچه‌ی فیلم «درخشش» (The Shining) نمی‌دانست که در یک فیلم ترسناک بازی می‌کند. استنلی کوبریک، کارگردان فیلم، تصمیم گرفت که ماجرای فیلم را برای دنی تعریف نکند. دنی هم فکر می‌کرد که این یک فیلم درام درباره‌ی خانواده‌ای است که در یک هتل زندگی می‌کند.

۴- تریلر فیلم‌های سینمایی را نه شرکت‌های فیلمسازی، بلکه آژانس‌های تبلیغاتی می‌سازند

برای ساخت یک تریلر ۲ دقیقه‌ای برای یک فیلم، کارگردان‌ها شرکت‌های خاصی را استخدام می‌کنند. شاید اینطور به نظر برسد که ساخت تریلر برای کسانی که فیلم را ساخته اند راحت‌تر و کم هزینه‌تر باشد. اما واقعیت آن است که این کار اصلاً ساده نیست.

در اغلب موارد، کارگردان‌ها خود می‌دانند که در امر بازاریابی از تبحر زیادی برخوردار نیستند و نمی‌دانند که چطور باید یک فیلم را به گروه مخاطبان هدف بفروشند. به همین دلیل آن‌ها تصمیم می‌گیرند افراد متخصص را به کار گیرند و ریسک نکنند.

۵- صدای شکستن استخوان‌ها در فیلم‌ها در واقع صدای خرد شدن هویج و کرفس است

وقتی گروه صداگذاری فیلم به صدایی شبیه به شکستن استخوان‌ها نیاز داشته باشند، برای تولید آن صدا از هویج و کرفس کمک می‌گیرند. پس بار دیگر که یک صحنه‌ی خشن در فیلمی دیدید، یادی هم از این سبزیجات بینوا کنید!

۶- سکانس‌هایی که در آن‌ها آینه وجود دارد یکی از سخت‌ترین سکانس‌ها برای گرفتن هستند

سکانس‌هایی که در مجاورت آینه‌ها هستند باید از زوایای خاصی گرفته شوند تا فقط بازیگر و انعکاس او دیده شوند نه دوربین و نورپردازی‌های صحنه‌ی فیلمبرداری. مثلاً در فیلم «ترمیناتور ۲» (Terminator ۲) سازندگان فیلم تصمیم گرفتند از بدل و آدمک برای این کار استفاده کنند.

در سکانسی که کاراکتر لیندا همیلتون یک ریزتراشه را از سر آرنولد شوارتزنگر جدا می‌کند، در واقع هیچ آینه‌ای وجود ندارد و شما شوارتزنگر را به همراه بدلش می‌بینید که همان حرکات او را با سرش تکرار می‌کند؛ و لیندا همیلتون هم به همراه یک آدمک در جلوی دوربین بازی می‌کند.

۷- بعضی اشتباهات کارگردان‌ها عمدی است

بسیاری از فیلم‌های پرفروش و مشهور سینما مملوء از گاف و اشتباه هستند. بعضی از این اشتباهات کاملاً واضح و بدیهی هستند. مثلاً در یکی از سکانس‌های فیلم «شوالیه تاریکی برمی خیزد» (The Dark Knight Rises) بتمن در حالی وارد یک تونل می‌شود که روز و هوا روشن است، اما هنگام خروج او از تونل هوا کاملاً تاریک شده.

نکته این است که در اغلب مواقع کارگردان‌ها خود از این حفره‌های داستانی باخبر هستند و به عمد دست به آن‌ها می‌زنند. بتمن در تاریکی ظاهر حماسی‌تر و تأثیرگذارتری پیدا می‌کند تا در روشنی روز. همین برای کریستوفر نولان، کارگردان فیلم، دلیل کافی‌ای بود. علاوه بر این، سازندگان فیلم‌ها می‌دانند که اغلب تماشاچیان آنقدر غرق داستان فیلم می‌شوند که متوجه جزئیات نمی‌شوند.

۸- یک شرکت خاص هست که برای فیلم‌های هالیوودی برف می‌سازد

برفی که در فیلم‌های هالیوودی از آن‌ها استفاده می‌شود مصنوعی است. تقریباً در همه‌ی موارد، برف‌ها تولید شرکتی به نام Snow Business هستند. این شرکت در سال ۱۹۸۳ شروع به کار کرد و بیشتر از ۲۰۰ نوع برف مختلف تولید می‌کند.

کار کردن با برف واقعی در فرآیند فیلمبرداری بسیار دشوار است، چون در برابر دوربین ذوب می‌شود. اما بعضی فیلم‌ها هم هستند که واقعاً در مناطق برفی فیلمبرداری شدند. مثلاً فیلم «از مرگ بازگشته» (The Revenant) در یک پیست اسکی در کانادا فیلمبرداری شده بود.

۹- بازیگران سیاهی لشکر در صورت نگاه به دوربین اخراج خواهند شد

سیاهی لشکر‌ها نباید مستقیم به داخل دوربین نگاه کنند و حتی ممکن است به خاطر این کار اخراج شوند. به علاوه، به آن‌ها توصیه می‌شود لباس سفید رنگ یا لباس‌هایی که روی آن‌ها طرح بزرگی وجود دارد، نپوشند تا توجه مخاطبان به آن‌ها جلب نشود.

۱۰- در فیلم‌ها به ندرت از غذای واقعی استفاده می‌شود

در اغلب موارد، غذا‌ها و خوراکی‌هایی که در فیلم‌ها می‌بینیم در واقع از مواد غیرخوردنی ساخته شده اند. غذا‌های خوش آب و رنگ و هوس انگیزی که در مجموعه فیلم «هری پاتر» (Harry Potter) در سالن بزرگ هاگوارتز روی میز‌ها بود را به خاطر دارید؟ فقط غذا‌های فیلم اول «هری پاتر» واقعی بودند. غذا‌ها خیلی زود فاسد می‌شدند و سازندگان فیلم مجبور بودند غذای دیگری جاگزین شان کنند. به همین دلیل در فیلم‌های بعدی «هری پاتر» دیگر اغلب غذا‌ها و خوراکی‌ها را از ماده‌ی رزین درست می‌کردند.

۱۱- برای ساخت بعضی جلوه‌های ویژه‌ی تصویری باید از پرده‌ی سبز استفاده شود

کارگردان‌ها هنگام ساخت جلوه‌های ویژه‌ی تصویری فیلم‌ها از یک پرده‌ی سبز پررنگ استفاده می‌کنند، چون رنگ پرده باید تا حد امکان با رنگ چشم بازیگر متفاوت باشد.

اگر چشم بازیگر سبز رنگ باشد، می‌توان از یک پرده‌ی آبی رنگ استفاده کرد. علاوه بر این، در سکانس‌هایی که برای گرفتن آن‌ها از پرده‌ی سبز استفاده می‌شود، نباید رنگ سبزی در ظاهر شخصیت‌های فیلم و وسایل صحنه وجود داشته. این ترفند کمک می‌کند مدت زمانی که باید صرف ویرایش سکانس‌ها شود، به میزان چشمگیری کاهش پیدا کند.

منبع: روزیاتو

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: