نگاهي دوباره به داستاني از زندگي فاطمه زهرا (س)




سالهاي اخير جامعه ما با معضل اساسي اشتغال جوانان روبروست ، و از سوي ديگر در همين سالها، جنسيت پذيرفته شدگان دانشگاهها اندکي به نفع دختران تغيير يافته ، و بازار تقاضا براي اشتغال آکنده از دختران و پسراني است که تحصيلات خويش را به اتمام رسانده و در صدد يافتن شغلي هستند تا آموخته هاي خود در دانشگاه را در بوته آزمايش نهند و در اين ميان به امنيت و استقلال مالي دست يابند. و اما بحث در همين جا آغاز مي شود : عده ايي از کارشناسان ، جامعه شناسان و همچنين صاحب نظران حوزه دين معتقدند که چون در شرع اسلام و همچنين در قانون جمهوري اسلامي ايران تامين مخارج زندگي و مايحتاج زوجه بر عهده زوج مي باشد ، و اين مردان هستند که چرخ هاي گران اقتصاد خانواده را به گردش در آورده و بار اين مسئوليت را بر دوش دارند پس بايد بازار اشتغال به نفع مردان تغيير يابد ؛ و به دنبال آن ، چون تحصيلات دانشگاهي نياز کاذب اشتغال ( به زعم آنان) را در زنان ايجاد کرده و ازسوئي ديگر بالا رفتن سن ازدواج در دختران را سبب مي شود ، خواهان ايجاد محدوديت در پذيرش رشته هاي دانشگاهي شده اند . نمونه غلبه انديشه هاي اين کارشناسان را در اعمال محدوديت براي پذيرش دختران در رشته هاي پزشکي و داروسازي در سال گذشته شاهد بوديم . همين کارشناسان براي آنکه بر ادعاي خويش مستندات ديني و روايي را بيفزايند کوشش کرده اند نظر مساعد علماي دين را نيز جلب کنند و اين عزيزان نيز با استناد به داستاني از زندگي بانو فاطمه زهرا ( س) به بانوان کشورمان توصيه مي کنند که خانه داري رابر فعاليت هاي اجتماعي ارجح بدانند.



اين بزرگان با اشاره به داستان معروفي که پيامبر اکرم در اوايل زندگي مشترک فاطمه زهرا و علي مرتضي (عليها سلام ) و بنا به در خواست حضرت فاطمه ( س) مجموعه کارهاي خانه را بدين ترتيب بين اين زوج بزرگوار تقسيم کردند : کارهاي خانه از آن فاطمه و کارهاي بيرون از خانه از آن علي ؛ خانه داري را اهم وظايف زن و مايه خشنودي پروردگار مي شمرند. از اينروست که جمعيت زنان مسلمان در کشور ما ، محدود شدن به کارِ خانه را ثوابي عظيم و اجري شريف قلمداد مي کنند.



در اين فرصت قصد برآن است که به نقد ، بررسي و دوباره خواني اين داستان پرداخته و ريشه هاي آن را جستجو کنيم . البته لازم به ذکر است که نگارنده به مقام بلند بانوان خانه داري که با فداکاري از بسياري حقوق خود چشم پوشي کرده اند با ديده احترام مي نگرد و اميدوار است آن دسته از اين عزيزان اين نوشتار را حقير شمردن فداکاري هاي آنان تلقي نکنند .



بهتر آن است به داستان فوق الذکر بازگشته و ريشه هاي آن را بررسي کنيم :