آموزش دین و دینداری رسالت ومسؤولیتی است که خداوند متعال بردوش پیامبران خود و کسانی که راه انبیاء را درابلاغ وتبلیغ این رسالت برگزیده‌اند، گذاشته است. آنان مسؤولیت یافته‌اند تا انسان ها را به شناخت آفریدگار هستی، برپایی عدل و داد وفراهم ساختن زاد و توشه برای روز واپسین رهنمون سازند. اما آموزش دین و متجلی ساختن آن در رفتارهای فردی واجتماعی و به کار گرفتن آموزه های آن درارتباط فرد با خود وخدا، اجتماع و طبیعت ومحیط اطراف خویش نیازمند طرح وبرنامه ومحتاج راه وروش ونمونه های عینی وعملی است.
نگاهی به رفتار پیشوایان دینی و اولیای الهی نشان می دهدکه آنان با درپیش گرفتن برنامه های مختلفی دردوره های کوتاه مدت و میان مدت و بلند مدت، رسالت الهی خود را درهدایت بشر و انتقال مفاهیم دینی برای ساختن امروز و فردای جامعۀ انسانی به انجام رسانده اند. شناسایی نیازهای اصیل انسانی وتفهیم آن به صاحبان نیاز و پاسخگویی به این نیازها جزو برنامه های اساسی انبیاء بوده است. امروزه کسانی که داعیة تبلیغ وابلاغ پیام های دینی رابرای ساختن جامعه ای برپایۀ ارزشهای الهی واخلاق ومعنویت دینی وحیاتی دارند، باید دراین مسیر گام بردارند. به عبارتی باید نیازهای بشر امروز را از نوشناسایی کنند وپاسخهای دینی این نیازهارادر دسترس او قراربدهند. امروزه ضرورت نگاهی پویا وفراگیر به آموزش دینی وروشهای انتقال پیامهای دینی برکسی پوشیده نیست وازسوی دیگر، انسان درگیر وگرفتار تجدد ونوگرایی باتجارب متعددی که ازشکست وناکامی های خود در رویکردهای مختلف به دست آورده، رویکرد نوینی به اخلاق ومعنویت وارزشهای دینی هدایت انسان به سوی تعالی درپرتو آموزه های دینی امکان پذیر ومیسور است. اماهمین انسان معاصر که به چنین تجربه ی ارزشمندی معطوف شده است درپیش روی خود سوالها وپرسشهایی رامی بیند که برای آنها پاسخ می طلبد، همچنانکه جریان مخالفی نیز وجود دارد که این آگاهی رابر نسل بشری مخصوصاً جوانان برنمی تابد وهمچنان به صورت مداوم برطبل دین ستیزی می کوبد تا اگر در دین گریزی نسل جوان توفیق نیابد حداقل ازدین گرایی آنها جلوگیری کند.