از آنجا كه انسان‌شناسي ديني از دستاوردهاي وحياني سود مي‌جويد، و روش وحياني به قلمرو خاصي محدود نيست، و محدوديت‌هاي ديگر روش‌ها در مورد آن معنا ندارد،

1. هوسرل از جمله كساني است كه به بحران انسان‌شناسي پرداخته‌اند. وي در سخنراني وين (مي 1935) با عنوان «فلسفه در بحران انسانيت اروپايي» و در سخنراني پراگ (دسامبر 1934) با عنوان «بحران علوم اروپايي و روان‌شناسي» از اين موضوع سخن گفت و يادداشت‌هاي وي در اين زمينه پس از مرگش در سال 1954 به صورت كتابي پرحجم با عنوان بحران علوم اروپايي و پديدارشناسي استعلايي منتشر شد. ر.ك: بابك احمدي، مدرنيته و انديشة اعتقادي، ص 56.

2. Sheler Max, Iasituation de l’hommo dans la monde, p. 17.

به نقل از: ارنست كاسيرر (1360)، فلسفه و فرهنگ، ترجمة بزرگ نادرزاده، ص 46، 47.