امام سجاد علیه السلام : مَنْ قَنَعَ بِما قَسَّمَ الله‏ُ لَهُ فَهُوَ مِنْ اَغْنَى النـاس؛  /  (كشف الغمه: ج 2، ص 102)
هر كس به تقسيم الهى قانع باشد از بى ‏نيـازترين مـردم اسـت.

 
 دائما خیرات را از دست دیگران تمنا داریم !

 تسلیم، که حظّ قلب است، غیر از علم است که حظّ عقل است. ... ما همه داد، از توحید می زنیم و حق تعالی را «مُقَلِّبَ القُلُوبِ وَ الابصَارِ» می خوانیم، و «الخَیرُ کُلُّهُ بِیَدِهِ» و «الشَّرُّ لَیسَ الَیهِ» می سرائیم ولی باز در صدد جلب قلوب بندگان خدا هستیم، و دائما خیرات را از دست دیگران تمنا داریم، این ها نیست جز این که این ها، یا حقایق عقلیه ای است که قلب از آن بی خبر است و یا لقلقه های لسانی است که به مرتبه ذکر حقیقی نرسیده.

[ شرح حدیث عقل و جهل، ص 90 ]

امام علی عليه السلام : الفُرصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ، فانتَهِزُوا فُرَصَ الخَيرِ؛  /  (نهج البلاغه: حكمت 21)
فرصت، چون ابر مى‏ گذرد. پس، فرصتهاى كار خوب را غنيمت شمريد.

سر منشأ تمام خطاهای انسانی !

بدان که رذیله عجب از حبّ نفس پیدا شود، چون که انسان مفطور به حبّ نفس است و سر منشأ تمام خطاهای انسانی و رذایل اخلاقی حب نفس است. و از این جهت است که انسان اعمال کوچک خودش به نظرش بزرگ آید و خود را به واسطه آن از خوبان و خاصان درگاه حق شمارد، و خود را به واسطه اعمال ناقابل مستحق ثنا و مستوجب مدح داند... نسبت به خلق خدا بدبین است، ولی نسبت به خودش خوش بین. به واسطه این حب نفس با یک عمل ‏‎‏کوچک مخلوط به هزار کثافت و مبعّدات خود را طلبکار حق تعالی و مستوجب رحمت داند.

[ چهل حدیث ، نشر فرهنگی رجا ، 1368 ، ص 61 ]

رسول خدا صلی الله عليه و آله : اَلْبُـكاءُ مِنْ خَشْيَةِ اللّهِ نَجاةٌ مِنَ النّارِ؛  /  (جامع الاحادیث ، ص64)
گريه از ترس خدا، مايه نجات از دوزخ است.

شاید به دعای شما راه نجاتی پیدا کند !

در هر حال، از خدای مهربان در هر وقت، خصوصاً در خلوات، با تضّرع و‏ ‎‏استکانت و عجز و مذلّت بخواه که تو را هدایت کند به نور توحید، و قلب تو را منوّر کند به بارقه غیبیِ یک بینی و یک پرستی، تا از همه عالم وارهی و همه چیز را ناچیز دانی. و با تضرّع از آن ذات مقدّس خواهش کن که اعمال تو را خالص گرداند و تو را هدایت فرماید به طریق خلوص و ارادات. و اگر دارای حالی شدی، این بنده ضعیف بطّال خالی از حقیقت را که عمر خود را صرف هوی و هوس نموده و دل او از کدورت معاصی و امراض قلبیّه طوری شده است که هیچ نصیحتی و هیچ آیه و روایتی و هیچ برهان و دلیل و آیتی در او اثر نمی کند به دعایی یاد کرده، شاید به دعای شما راه نجاتی پیدا کند، زیرا که مؤمن را خدا ردّ نمی کند از درگاه خود و دعای او را می پذیرد‏‎.‏

[ چهل حدیث ، نشر فرهنگی رجا ، 1368 ، ص 45 ]

پیامبر صلی الله علیه و آله : اِنَّ اَحَبَّ الاْعْمالِ اِلَى اللهَ اِدْخالُ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنينَ؛  /  (بحار الانوار: ج74، ص 289)
محبوب ترين اعمال پيش خدا خوشحال نمودن مؤمنين است.

مصیبت جبران ناپذیر

از وصیت‌های من که در آستانه مرگ (هستم) و نفس‌های آخر را می‌کشم به تو که از نعمت جوانی برخورداری آن است که معاشران خود و دوستان خویش را از اشخاص وارسته و متعهد و متوجه به معنویات و آنان که به حبّ دنیا و زخارف آن گرایش ندارند و از مال و منال به اندازه کفایت و حد متعارف پا بیرون نمی‌گذارند و مجالس و محافل شان آلوده به گناه نیست و از اخلاق کریمه برخوردارند، انتخاب کن که تاثیر معاشرت در دو طرف صلاح و فساد اجتناب‌ناپذیر است و سعی کن از مجالسی که انسان را از یاد خدا غافل می‌کند پرهیز نمایی که با خو گرفتن به این مجالس، ممکن است از انسان سلب توفیق شود که خود مصیبتی است جبران‌ناپذیر.

[ فراز هایی از نامه امام به قرزند گرامیشان حاج سید احمد آقا /24/04/1363 ]

پيامبر اکرم(ص) : اَلْبُـكاءُ مِنْ خَشْيَةِ اللهِ نَجاةٌ مِنَ النّارِ؛  /  (جامع الاحادیث ، ص64)
گريه از ترس خدا، مايه نجات از دوزخ است.

 صفتی که از او مفاسد بسیار زاییده شود!

( در بیان تکبّر) بدان که این صفت زشت ناهنجار هم فی نفسه دارای مفاسد است و هم از او مفاسد بسیار زاییده شود. این رذیله انسان را از کمالات ظاهری و باطنی و از حظوظ دنیوی و اخروی باز دارد، و تولید بغض و عداوت کند و انسان را از چشم خلایق بیندازد و پست و ناچیز کند، و مردم را وادار کند که با او معارضه به مثل کنند و او را خوار کنند و تحقیر نمایند. در حدیث کافی وارد است که حضرت صادق، علیه السلام، فرموده: “هیچ بنده ای نیست مگر آنکه در سر او لجامی است و فرشته ای است که آن را نگاه می دارد. پس وقتی که تکبر کند، می گوید:پایین بیا، خدای تو را پایین بیاورد.” .

[ چهل حدیث ، نشر فرهنگی رجا ، 1368 ، ص 73 ]