پیام های آسمانی جزء بیست و یکم (برگرفته از تفسیر نور)

1 كُلُّ‏ نَفْسٍ ذَائقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ‏ إِلَيْنَا تُرْجَعُونَ
هر نفسى، چشنده‏ ى مرگ است سپس به سوى ما باز گردانده مى ‏شويد.

• مرگ، استثنا ندارد و براى همه است. «كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ»
• مرگ، پايان كار نيست، بازگشت به مبدأ است. «إِلَيْنا تُرْجَعُونَ»(عنکبوت، 57)

2 .وَ الَّذِينَ جَاهَدُواْ فِينَا لَنَهدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِين
 كسانى را كه در راه ما مجاهدت كنند، به راه‏ هاى خويش هدايتشان مى‏ كنيم، و خدا با نيكوكاران است.
خداوند، هم راه قرب را به ما نشان مى ‏دهد و هم تا رسيدن به مقصد، دست ما را مى‏ گيرد. «لَنَهْدِيَنَّهُمْ ... لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ» (عنکبوت، 69)
3غُلِبَتِ الرُّوم فِى أَدْنَى الْأَرْضِ وَ هُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ
روميان مغلوبِ (ايرانيان) شدند. (اين شكست) در نزديك‏ترين سرزمين (رخ داد) ولى آنان بعد از مغلوب شدن، در آينده‏ ى نزديكى پيروز خواهند شد.

• با يك شكست، مأيوس نشويد. «غُلِبَتِ ... سَيَغْلِبُونَ» (روم، 3)

4 .وَعْدَ اللَّهِ لَا يُخلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ لَكِنَّ أَكْثرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُون
(اين پيروزى) وعده‏ى الهى است. خداوند وعده ‏اش را تخلّف نمى ‏كند ولى بيشتر مردم نمى ‏دانند.
اكثر مردم در وفا كردن خداوند به وعده ‏هايش ترديد دارند. «لا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ»(روم، 6)
5 . وَ مِنْ ءَايَاتِهِ أَنْ خَلَقَكُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ إِذَا أَنتُم بَشَرٌ تَنتَشِرُونَ
و از نشانه ‏هاى الهى آن است كه شما را از خاكى (پست) آفريد، پس (به صورت) بشرى به هر سوى پراكنده شدي.

• بهترين راه خداشناسى، تفكّر در آفرينش است. «وَ مِنْ آياتِهِ» . (روم، 20)

6 .  لِيَجْزِىَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ مِن فَضْلِهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِين
تا كسانى را كه ايمان آورده ‏اند و كارهاى شايسته كرده ‏اند از فضل خود پاداش دهد. زيرا خدا كافران را دوست ندارد.

• ايمان و عمل صالح، شمارا مغرور نكند، زيرا كه دريافت هرنعمتى از فضل خداست. «لِيَجْزِيَ...فَضْلِهِ»(روم، 45)

7 .فَيَوْمَئذٍ لَّا يَنفَعُ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ
پس در چنين روزى، پوزش كسانى كه ستم كردند سودى ندارد، و توبه‏ ى آنان نيز پذيرفته نمى ‏شود.

• توبه و عذرخواهى تنها در دنيا كارساز است و در قيامت هيچ كارايى ندارد. «فَيَوْمَئِذٍ لا يَنْفَعُ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُمْ» (روم، 57)

8 .فَاصْبِر إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ
پس صبر كن كه وعده خدا حق است. مباد آنان كه به مرحله يقين نرسيده‏ اند، تو را بى ‏ثبات وسبكسر گردانند.

• ايمان به وعده‏هاى الهى، عامل صبورى است. «فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ»
• كسى كه صبر نكند، خفيف مى ‏شود. «فَاصْبِرْ ... لا يَسْتَخِفَّنَّكَ ...» ( روم، 60)

9.وَ إِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَىَّ ‏لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ
و لقمان به پسرش گفت- و او را پند مى‏ داد- كه: اى پسرك من، به خدا شرك مياور، زيرا شرك ستمى است بزرگ.

• يكى از شرايط تأثير موعظه، احترام و شخصيّت دادن به طرف مقابل است. «يا بُنَیَّ»(لقمان، 13)

10 . وَ اقْصِدْ فِى مَشْيِكَ وَ اغْضُضْ مِن صَوْتِكَ إِنَّ أَنكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ
و در راه رفتن (و رفتارت)، ميانه‏رو باش و از صدايت بكاه، زيرا كه ناخوش‏ترين صداها، آواز خران است.

• صداى خود را كوتاه كنيم. از فرياد بيهوده بپرهيزيم و بيانى نرم و آرام داشته باشيم. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ»
• فرياد كشيدن و بلند كردن صدا، امرى ناپسند و نكوهيده است. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ»( لقمان، 19)

سـوال: بهتــریـن راه خــداشـناسـی چـیست؟